Denk niet in hokjes. Dans ernaast!
Hokjes. Labels. Categorieën. Ze maken het mogelijk de maatschappij te ordenen. We maken het onszelf namelijk graag makkelijk, en da’s typisch menselijk. Hokjesdenken krijg je niet zomaar de wereld uit. Een hokje hoeft ook niet per se negatief te zijn.
Hokjes kunnen zekerheid en geborgenheid bieden. Zitten we samen in een hokje, dan voelen we ons verbonden. We schuilen er tegen de regen en alle andere uitdagingen die de wereld soms op ons afstuurt. We passen er nieuwe kledij en wandelen er als herboren uit. En als ze komt, wachten we er op de bus. Hokjes kunnen héél leuk zijn. Maar achter hokjes schuilen ook gevaren: onbegrip, onwil of zelfs weerbarstigheid van iemand die geen deel uitmaakt van een groep. Hokjes leiden vaak tot ontkenning, stereotypes en vooroordelen. Polarisering loert dan om de hoek. En wie zich niet tolerant weet op te stellen, gaat soms zelfs over tot aanvallen tegen de mentale en fysieke integriteit van personen . Vaak gelegitimeerd door een regime, (religieuze) overtuiging of andere morele autoriteit. Deze week nog zagen we in Gent dat de strijd voor meer tolerantie en acceptatie ten aanzien van LGBT nog niet gestreden is.
Mensen hebben veel lagen. Ze zijn uniek in hun complexiteit. Maar ze hebben vaak meer gemeen dan ze verschillen. Daarom is het problematisch als je iemand systematisch en meestal verkeerdelijk beoordeelt op basis van één deel van zijn of haar persoonlijkheid. We doen personen zoveel oneer aan als we ze opdelen in dat ene hokje.
Antwerpen is een wereldstad. Op mensenmaat dan toch. Ze doet echter niet onder voor steden als New York als het aankomt op diversiteit. Historisch gezien speelde Antwerpen altijd haar rol als toegangspoort tot Europa. Maar ook vandaag nog oefent ze een mysterieuze aantrekkingskracht uit op mensen over heel de wereld. Dat wij een wereldwijde voortrekker zijn op vlak van LGBT-rechten heeft daar ongetwijfeld mee te maken. Daarom moet het duidelijk zijn dat er in Antwerpen géén ruimte is voor mensen die omwille van hun persoonlijke overtuiging anderen het recht ontzeggen om zichzelf te zijn en dat te uiten. In iemands gedachten kunnen we niet kruipen. Dat is een moeilijk en lang proces. Maar z’n daden moeten wel de regels van de rechtstaat volgen. Mijn Antwerpen zal tolerant en inclusief zijn, of het zal niet zijn. Mijn Antwerpen zal orde en onderlinge verhoudingen tussen burgers handhaven, of ze komt vroeg of laat in de problemen. De demarcatielijnen van onze manier van leven liggen op dit domein gebetonneerd en worden niet verlegd.
Ik pas in veel hokjes. Papa (super!), Antwerpenaar (zalig!), CD&V’er (ook tof ze!). LGBT’er ben ik niet, maar de openheid waarmee de community iedereen ontvangt toont aan dat deze stad kan draaien op een mix van diversiteit, acceptatie en wederzijds respect. Dankbaar voor dit gebaar nemen wij als politieke partij daarom graag deel aan de Pride. Ook dat was ooit anders. Maar een jonge generatie overtuigde CD&V’ers keerde die kar. Emancipatie manifesteert zich op alle fronten en op alle niveaus.
Vandaag springen we uit alle hokjes. We denken er niet in. We steken er niemand in. We dansen in heel de stad. En wie na 10 glazen champagne (of vroeger) per se in een hokje wil dansen… Tja, die doet dat toch gewoon? Dat zou de metafoor alvast in al haar betekenissen kleur geven ?. Happy Pride!
